Jak szybko się usamodzielnić? – Cięgle się rozwijaj. Nie zapomnij o ciągłym rozwoju i edukacji to równie ważne co wszystkie pozostałe punkty naszego planu. Kto stoi w miejsc i się nie rozwija ten ginie. Trendy szybko się zmieniają, musimy się ciągle dopasowywać. Co pomoże Ci w rozwoju? Wiele osób w wieku 18 lat marzy o założeniu własnej firmy. Jest to możliwe, ale należy pamiętać, że założenie firmy w tak młodym wieku wiąże się z pewnymi wyzwaniami. Aby założyć firmę, trzeba mieć odpowiednią wiedzę i doświadczenie oraz odpowiednie fundusze. Należy również pamiętać o przepisach i regulacjach dotyczących prowadzenia działalności gospodarczej. W Tłumaczenia w kontekście hasła "Chciałem się usamodzielnić" z polskiego na hiszpański od Reverso Context: Chciałem się usamodzielnić, żyć własnym życiem. Tłumaczenie Context Korektor Synonimy Koniugacja Kryzys wieku średniego to normalny etap w życiu niemal każdego mężczyzny. Objawami tego stanu są złość, depresja, zrezygnowanie, poczucie przygnębienia i monotonii w związku. Jest to czas refleksji, kiedy ludzie zastanawiają się nad swoim dotychczasowym dorobkiem, sytuacją życiową, decyzjami, planami, marzeniami. Tłumaczenia w kontekście hasła "Starałem się usamodzielnić" z polskiego na angielski od Reverso Context: Starałem się usamodzielnić, Ale moja matka wciąż myślała, że należę do niej. Skoro prawo rodzinne nie przewiduje żadnej granicy wieku, od której nie można się domagać alimentów, to o świadczenia może wystąpić dziecko w każdym wieku, o ile nie jest w stanie samodzielnie się utrzymać. Sąd może przyznać alimenty zarówno 3-latkowi, jak i 30-latkowi. . Autor: Edyta Lach, Kategoria: PsychologiaUważasz, że pora na usamodzielnienie dziecka? Nie wiesz od czego zacząć? Poniżej znajdziesz kilka cennych Nie wyręczaj. Kiedy maluch decyduje się, że chce coś zrobić samodzielnie, pozwól mu na to. Daj możliwość samodzielnego zapięcia swetra czy wlania do kubka soku. Pomoc proponuj tylko wtedy, gdy widzisz, że dziecko nie radzi sobie. 2. Dawaj zadania. Gdy pociecha jest już w wieku przedszkolnym, staraj się ją wciągać w rodzinne obowiązki. Pozwól na podlewanie kwiatów, sprzątanie zabawek, nakrywanie do stołu. W ten sposób szybko nauczysz malucha samodzielnego działania. 3. Nie zapominaj o pochwałach. Jeśli widzisz, że dziecku udało się „ujarzmić” posługiwanie się sztućcami, samodzielnie ubrać, itd., pochwal je. W ten sposób pociecha będzie pewniejsza swojego działania i chętnie przystąpi do samodzielnych prac. Zobacz też: #1 Napisano 26 marzec 2006 - 15:36 Mam 27 lat i jestem zupełnie niesamodzielna i chciałabym to zmienić, ale nie wiem, jak tego dokonać. Może opiszę swoją sytuację. Jestem osobą niepełnosprawną, od urodzenia cierpię na Porażenie mózgowe. Nigdy nie poruszałam się samodzielnie, ale odkąd kilka lat temu wykryto u mnie zwichnięcie obu stawów biodrowych, poruszam się na wózku inwalidzkim. Jest to wózek standardowy - taki, na który mogłam otrzymać refundację. Trzy lata temu przeprowadziliśmy się (mieszkam z rodzicami) do obecnego lokum w wieżowcu, na parterze. Myślałam, ze znacznie ułatwi mi to życie, jednak tak się nie stało. Mimo, że mam wózek inwalidzki, nadal jestem zależna od osób trzecich. Sama nie mogę wyjść z domu. Aby wyjść z klatki schodowej muszę pokonać osiem stopni. Oczywiście nie robię tego na wózku, gdyż nie ma podjazdu (ani możliwości jego zainstalowania, ponieważ schody są bardzo wąskie). Gdyby nawet zrobiono podjazd, byłby zbyt stromy, żebym mogła sama z niego zjechać. Moim wózkiem nie potrafię również poruszać się na zewnątrz. Blok mieszkalny jest tak usytuowany, że aby wyjść poza jego obręb, trzeba pokonać niesamowicie strome góry, a podjechanie pod nie stanowi nie lada problem nawet dla mojej mamy (czyli mojego "kierowcy":) Podróżowanie jest dla mnie bardzo kłopotliwe, gdyż mam światłowstręt, który objawia się tym, że światło migające przez szyby samochodu, czy autobusu powoduje u mnie podobne objawy, jak przy napadach padaczkowych. Chciałabym zmienić wózek na bardziej zwrotny, tzw. sportowy, jednak nie wiem, czy przysługuje mi na taki refundacja - nie uczę się, ani nie pracuję. Chciałabym podjąć pracę, ale nie wiem, gdzie jej szukać. Powinnam zarejestrować się w Urzędzie Pracy, ale przecież nie każdą pracę mogę wykonywać i dopóki nie będę mogła wyść z domu, nie będę mogła podjąć pracy. Bardzo chiałabym coś w swoim życiu zmienić, nauczyć się samodzielności, móc samej wychodzić z domu, wiem, że nie zawsze będzie mi ktoś pomagał. Nie wiem tylko od czego zacząć, do kogo się zwrócić i o co prosić, jakie pisma pisać, po prostu, jak działać. Bardzo proszę o jakąś poradę, gdyż czuję się bezsilna. A przecież nie jestem jedyną osobą niepełnosprawną na swiecie - jak Wy sobie radzicie? 0 Do góry #2 __ANIOLEK__ __ANIOLEK__ Orator Super Moderator 6083 postów Skąd:home Napisano 26 marzec 2006 - 16:56 Witam! Rzeczywiście cała ta sytuacja nie jest łatwa..., ale życie już nie raz nam pokazało, że "do odważnych świat należy", dlatego zawsze trzeba podejmować walkę. Najważniejsze, że Ty sama Słoneczko masz tego świadomość. Niewątpliwie bariery architektoniczne to nielada wyzwanie...Myślę, że potrzebujesz napewno zmiany wózka bo ten, którym się obecnie poruszasz z tego, co napisałaś wynika, że zupełnie nie spełnia Twoich oczekiwań i nie jest kompletnie przystosowany do Twoich potrzeb..., a to z kolei pociąga za sobą, coraz to nowe problemy, i tak koło się zamyka....(E) Czy przysługuję Ci jakaś refundacja? Warto zapytać się w PCPR bądź PFRON..., nic nie tracisz, a możesz wiele zyskać. Mam wielką nadzieję, że uda Ci się zmienić swoje życie na lepsze... Trzymam kciuki...Powodzenia :!: Pozdrawiam serdecznie :-D Przydatna strona - 0 "Stań twarzą zwróconą do słońca, a cień pozostanie za tobą". /Teresa Lipowska/ Do góry #3 słoneczko Napisano 26 marzec 2006 - 18:04 0 Do góry #4 Agie*** Napisano 26 marzec 2006 - 18:36 Słoneczko! Wydaje mi się, że jestem w podobnej sytuacji do twojej. Mam prawie 25 lat, mieszkam w starym budownictwie. W czasie roku akademickiego jest w sumie ok, ale gdy przychodzą wakacje(zwykle 3- 3,5 miesiąca) zaczyna się mój mały "koszmar". Nie poruszam się samodzielnie więc siedzę w domu i strasznie się nudzę... Bardzo chciałabym spędzać ten czas aktywnie(tak jak pozostałe 8 m-cy roku). Stres wszelkich egzaminów jest niczym w porównaniu z wakacyjnym stresem Za 2 lata skończę studia i boję się, że będę siedzieć w domu. Podobnie jak ty bardzo często czuję się bezsilna...(ten post jest odpowiedzią również na Twój post pt "chylę czoła) Życzę wiele wytrwałości w walce o usamodzielnienie. Pozdrawiam serdecznie Agata-Agie 0 Mam na imię Agata Do góry #5 słoneczko Napisano 26 marzec 2006 - 18:56 To u mnie jest trochę odwrotnie - przez 8 miesięcy siedzę w domu, a na wakacje wyjeżdżam na dwa miesiące. Wprawdzie w wakacje nic nie robię, ale korzystam ze słońca i świeżego powietrza, czyli tego, czego brakuje mi w pozostałe mieiące w roku. Nie studiuję - wtedy, kiedy byłam świezo po ogólniaku lub po kursach, wydawało się to niemożliwe, bo nie miałam wózka, a nigdy nie poruszałam się samodzielnie, po kilku krokach "padałam z nóg". Teraz chciałabym pracować, lub w jakkolwiek sposób miec kontakt z ludźmi, nie tylko wirtualnie - chociaż to też jest przyjemne Wyrabiam ręcznie biżuterie, konkretnie srebrne kolczyki, ale to raczej hobby, (finansowo więcej strat niż zarobku - bo próbuję sprzedawać, ale kiepsko "przędę Lepsze takie zajęcie, niż żadne, a naprawde to polubiłam. A teraz znikam na Taniec z Gwiazdami ))) Do "usłyszenia". 0 Do góry #6 Anawa Napisano 27 marzec 2006 - 10:24 Cześć Słoneczko :-D Myślałaś może o pracy przez internet co prawda nie zapewnia ona bezpośredniego kontaktu z ludzmi, czego jak się domyślam brakuje ci najbardziej,ale zawsze to jakieś 0 Dobro czyń najlepiej natychmiast, gdyż możesz potem się rozmyślić. Zła najlepiej nie czyń natychmiast, bo możesz się potem rozmyślić. Do góry #7 słoneczko Napisano 27 marzec 2006 - 12:57 Myślałam o tym, ale nie bardzo wiem, jaka to mogłaby być praca. Nie jestem webmasterem, a tylko to przychodzi mi do głowy Szukałam nawet pracy poza internetem. Kiedys był taki program "Niepełnosprawni w służbie państwa", miał on stworzyć miejsca pracy w policji (praca biurowa, czyli cos dla mnie). Złożyłam podanie, ale odrzucili, a potem okazało się, że był to program dla niepełnosprawnych-sprawnych, tzn. dla osób poruszających się samodzielnie, bo policja "nie ma pieniędzy na budowanie podjazdów". Byłam też na jednej rozmowie kwalifikacyjnej (co to był za stres!!!), ale okazało się, że miałabym być doradcą ubezpieczeniowym i na dodatek dojeżdżać do Wrzeszcza (jestem wprawdzie z Trójmiasta, ale z Gdyni). A takie dojazdy byłyby technicznie niewykonalne (kolejką) i zupełnie nieopłacalne. Poza tym, ja nie umiem naciągać ludzi Do tego się zupełnie nie nadaję, trzeba mieć siłę przebicia i być bezczelnym. No i w jakimś określonym czasie miałabym naciągnąć określoną liczbę osób. Muszę szukać czegoś dla siebie, najlepiej pracy w domu, chociaż wciąż miałabym ograniczony kontakt z ludźmi Ale przynajmniej miałabym poczucie, że robię coś ważnego, nie tylko dla siebie, ale i dla innych. Moją największą chyba zmorą jest przerost ambicji (oczywiście w stosunku do możliwości). Pa pa, dziękuję za odpowiedź 0 Do góry #8 Paulla Napisano 25 czerwiec 2006 - 15:05 Witam! Ja także mam MPD, ale muszę przyznać, że nigdy nie odczułam tego, iż żyję inaczej niż osoby sprawne. Zaznaczam, iż poruszam się na standardowym wózku inwalidzkim, a mieszkam w takiej kamienicy, że czasem osoba zdrowa ma kłopot, aby z niej wyjść nie łamiąc sobie nóg. A jak się usamodzielnić? Otóż...Po pierwsze nie wmawiać sobie, jaki to ja jestem niepełnosprawny, biedny, chory i nieszczęśliwy i ilu to rzeczy nie mogę robić; po drugie miej więcej wiary w siebie, nie wstydź się prosić o pomoc, gdy jej potrzebujesz, nie zamykaj się w domu; wyjdź do ludzi (zwłaszcza tych ludzi, którzy są zdrowi to dodaje pewności siebie) i przede wszystkim miej swój cel w życiu i nie zwracaj uwagi na to co mówią inni. Wiem co piszę, gdyż od zawsze jestem ON, ale żyję normalnie; wyjeżdzam na wakacje oczywiście bez rodziców ze znajomymi, uczę się w normalnej, nieprzystosowanej dla ON szkole (koleżanki przychodzą po mnie na zajęcia); wychodzę ze znajomymi do kina, teatru, a dyskoteki też nie są mi obce (choć nie często na nich bywam) A w niedalekiej przyszłości zamierzam zrobić sobie prawo jazdy; natomiast parę dni temu dostałam skuter, który pozwoli mi się poruszać już bez żadnego problemu. Pozdrawiam 0 "Wszystkie niejasne pojęcia muszą upaść nim uczeń może nazwać siebie mistrzem..." Bruce Lee"Trzeba mieć niemało odwagi, aby się ukazać takim jakim się jest naprawdę." Søren Aabye Kierkegaard Do góry #9 loczek Napisano 24 lipiec 2006 - 13:16 0 Wczoraj jest historią Jutro jest zagadką. Dziś jest darem Do góry W 1605 r. król Polski Zygmunt III Waza ożenił się z arcyksiężniczką austriacką Konstancją Habsburżanką. Nowej królowej towarzyszyły w podróży do Polski liczne damy dworu, z których jedna… miała bujną brodę. Ową tajemniczą brodatą dwórką, którą Konstancja Habsburżanka zapragnęła zabrać ze sobą do Polski, była Helena Antonina. Przyszła ona na świat w biskupstwie Lüttich, czyli w dzisiejszym Liège. Jej nazwisko nie jest znane, chociaż w niektórych źródłach można znaleźć informację, że brzmiało ono Galecka, co świadczyłoby o jej polskim lub przynajmniej słowiańskim pochodzeniu. Dokładniejszych informacji o dzieciństwie i młodzieńczych latach Heleny Antonii dostarcza dopiero pochodząca z początków XIX stulecia kronika Christiana Augusta Vulpiusa. Kiedy dziewczynka miała dziewięć lat, jej rodzice z niepokojem zauważyli, że na jej twarzy zaczęło pojawiać się męskie owłosienie. Początkowo próbowali golić nadmiarowy zarost, lecz ten rósł wówczas jeszcze gęściejszy. Dziś wiadomo już, że Helena cierpiała najprawdopodobniej na hirsutyzm, czyli chorobę spowodowaną nadmiernym poziomem męskich hormonów. W XVII wieku kobiety w jej sytuacji uważano jednak za wybryki natury i obwożono po świecie jako jarmarczną atrakcję. Niezamożni rodzice Heleny długo zastanawiali się, co zrobić z „kłopotliwym” dzieckiem. W końcu skontaktowali się z Ernestem Wittelsbachem – biskupem Lüttich, arcybiskupem Kolonii i księciem bawarskim w jednej osobie – i… podarowali mu swą córkę o „kasztanowej brodzie” w prezencie. Po kilku miesiącach Wittelsbach oddał Helenę pod opiekę arcyksięcia austriackiego Karola, ojca Konstancji Habsburżanki, czyli przyszłej żony Zygmunta III. Tak niewiasta z brodą trafiła z Lüttich na dwór Habsburgów w Grazu w Styrii. Czytaj także: Plotkowano, że urodziła małpkę, a ona ciężko chorowała. Dramat Marii Tudor Fot. ALAMY LIMITED/agencja BEW Helena Antonia z Liege Helena Antonia: na dworach Habsburgów i Wazów Po przedwczesnej śmierci arcyksięcia Karola Heleną Antonią zaopiekowała się wdowa po nim, arcyksiężna Maria Anna, która darzyła swą brodatą dwórkę dużą życzliwością. „Była bardzo zdrowa, przyjacielska, łagodna, zręczna i doświadczona w wielu pracach, miała także wiele rozumu. Jej twarz była podłużna i drobna, miała błyszczące czarne oczy, czerwone policzki; a w wieku osiemnastu lat broda sięgała jej do piersi. Odziana w strój kobiecy z tamtych czasów nosiła się przeważnie na zielono, ozdobiona złotym łańcuszkiem” – opisywał Helenę Christian August Vulpius. W 1595 r. szesnastoletnia wówczas Helena Antonia została sportretowana przez jednego z nadwornych malarzy, a w ciągu kolejnych kilku lat doczekała się jeszcze trzech portretów pędzla Johannesa Löseliusa, Dominika Custosa i Ulisse’a Aldrovandiego. Można więc śmiało powiedzieć, że brodata dama cieszyła się na dworze dużym zainteresowaniem, a jej specyficzna uroda intrygowała artystów z całej Europy. Niemiecki medyk Johannes Schenck von Grafenberg podchodził jednak do Heleny z niechęcią i wstrętem, twierdząc, że „kobieta z natury jest delikatna i czarująca, a jeżeli posiada nadmierne owłosienie, jest potworem”. Niestety opinia zaprezentowana przez Schencka von Grafenberga nie była w owym czasie odosobniona. Czytaj także: Cecylia Beydale: córka księżnej Czartoryskiej nie znała swojego pochodzenia. Prawda zniszczyła jej życie Fot. ALAMY LIMITED/agencja BEW Helena Antonia z Liege Helena Antonia: od dwórki do atrakcji dla gawiedzi Kiedy w grudniu 1605 r. arcyksiężniczka Konstancja Habsburżanka wychodziła za mąż za króla Polski Zygmunta III Wazę, zabrała ze sobą do Krakowa najbliższe jej dwórki. Królewskie zaślubiny poprzedził triumfalny wjazd monarchy i jego narzeczonej do Krakowa w towarzystwie przedstawicieli królewskiego dworu, polskiej szlachty i wojska. Wielkie wydarzenie zostało uwiecznione przez anonimowego malarza na Rolce sztokholmskiej zwanej również Rulonem polskim. Na liczącym ponad 16 metrów długości dziele sztuki widać również Helenę Antonię, która towarzyszyła Konstancji w podróży do Polski. Nie zachowały się dokładniejsze informacje na temat pobytu dwórki z brodą w naszym kraju, lecz na pewno wzbudziła ona duże zainteresowanie polskiej szlachty, która lubiła obserwować rozmaite „cuda natury” czy raczej „dziwadła”, bo tak niestety w owym czasie postrzegano karłów czy kobiety z brodą. Nie wiadomo, jak długo Helena przebywała w otoczeniu królowej Konstancji, lecz z czasem opuściła dwór i postanowiła się usamodzielnić. W 1621 r. Helena Antonia pojawiła się we Wrocławiu, gdzie ponownie wzbudziła zainteresowanie dwóch malarzy, który postanowili ją sportretować. W czerwcu 1700 r. wrocławski kupiec Gottfried Springer opatrzył jeden z obrazów następującym podpisem: „Portret panny Heleny Antonii urodzonej w biskupstwie Lüttich z dużą brodą, która to w r. 1621 przyjechała do Wrocławia i ukazała się publicznie”. W czasie owego pokazu mieszkańcy miasta kpili sobie z Heleny, twierdząc, że broda urosła jej z rozpaczy, ponieważ… żaden mężczyzna nie chciał pojąć jej za żonę. Los nie był więc łaskawy dla Heleny Antonii, która nie uniknęła łatki jarmarcznej atrakcji, ukazującej się żądnej wrażeń gawiedzi. Nie wiadomo, jak potoczyły się jej losy po wrocławskim występie z 1621 r. Pamiątką po niezbyt szczęśliwym życiu kobiety z brodą są natomiast jej liczne portrety, z których dwa znajdują się w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. Czytaj też: Katarzyna Habsburżanka. Ze strachu przed mężem zaszła w ciążę urojoną Fot. ALAMY LIMITED/agencja BEW Fot. ALAMY LIMITED/agencja BEW Konstancja Habsburżanka, 1588-1631 Pytanie z dnia 16 czerwca 2018 Czy mogę usamodzielnić się prawnie w wieku 16 lat, jeśli idę do liceum daleko od mojego domu rodzinnego? Chciałabym tam sama podejmować decyzje np. o leczeniu i móc sama mieszkać (bez osoby pełnoletniej, która by wzięła za mnie odpowiedzialność, tylko na przykład wynająć sobie pokój). Moi rodzice się zgadzają Tutaj pojawią się odpowiedzi od prawników Chcę dodać odpowiedź Jeśli jesteś prawnikiem zaloguj się by odpowiedzieć temu klientowi Jeśli Ty zadałeś to pytanie, możesz kontynuować kontakt z tym prawnikiem poprzez e-mail, który od nas otrzymałeś. Nie znalazłeś wyżej odpowiedzi na swój problem? Kaśka Borek To nie jest tak, że gdy dziecko skończy 18 lat, to automatycznie traci prawo do alimentów od rodzica. Bo prawo nie określa górnej granicy wieku dziecka, które jest uprawnione do takiego świadczenia. Wbrew temu, co sądzą czasami niektórzy Czytelnicy: gdy syn czy córka skończy 18 lat, nie traci automatycznie prawa do alimentów ze strony rodzica. Nie ma kryterium wiekuPrawo nie określa górnej granicy wieku dziecka uprawnionego do alimentów. Przyjmuje się, że syn czy córka ma prawo do finansowej pomocy rodzica, dopóki uczy się lub studiuje. Dziecko ma bowiem prawo zdobyć wykształcenie. A rodzice mają obowiązek, oczywiście w miarę swoich możliwości finansowych, zapewnić mu tę możliwość. To trzeba wiedziećAlimenty są dostosowane do: uzasadnionych potrzeb dziecka - w tym przypadku chęci kształcenia się oraz zdobycia jakiegoś tytułu zawodowego, orazmożliwości majątkowych i zarobkowych rodzica. Jeśli on dobrze zarabia, a pełnoletnie dziecko kontynuuje edukację, to ma pełne prawo dalej dostawać alimenty zasądzone od mamy czy taty. Od tej zasady są wyjątkiZgodnie z prawem dziecko jest uprawnione do alimentów do czasu usamodzielnienia się - chyba że dochody z jego majątku wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Kiedy możesz nie płacić, zgodnie z prawemRodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, wówczas jeżeli: są połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem (wysiłkiem finansowym);pełnoletni potomek nie dokłada starań, aby utrzymać się samodzielnie. Jak to wykazaćZgodnie z tym, co napisaliśmy powyżej: żeby skutecznie uchylić się od płacenia alimentów na pełnoletnie dziecko, musimy wykazać, że: płacąc alimenty, jako rodzie ponosimy uszczerbek finansowy, który powoduje, że ledwo sami jesteśmy w stanie się utrzymać;nasze dziecko nie stara się usamodzielnić. - To znaczy, na przykład, że zaniedbuje swoje studia, powtarza rok na uczelni z własnej winy albo ciągle zaczyna jakiś nowy kierunek i go nie kończy lub nie zdaje kolejnych egzaminów wyznaczonych w toku edukacji, lub tym podobne przypadki - tłumaczy adwokat Michał Wierzchowiecki, który konsultował nasz poradnik od strony prawnej. To warto wiedzieć, gdy mamy dorosłe dzieciOsoba dorosła (to znaczy pełnoletnie dziecko) może złożyć pozew o alimenty samodzielnie - wraz z uzasadnieniem swoich potrzeb finansowych i wykazaniem, w miarę możliwości, sytuacji finansowej pozwanego składa pozew w imieniu dziecka, które jest niepełnoletnie. Obniżenie alimentówMoże zmienić się także życiowa sytuacja osoby zobowiązanej do płacenia alimentów. Na przykład rozchoruje się czy straci pracę. Jeśli znajdziesz się w takiej sytuacji, to możesz wystąpić do sądu z pozwem o zmianę wysokości alimentów. Czyli w tym przypadku o ich obniżenie. Kiedy można mówić o niedostatkuZgodnie z Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym rodzice powinni zapewnić dziecku utrzymanie, dopóki ono samo nie jest w stanie o siebie zadbać (utrzymać się) - chyba że dochody z jego majątku wystarczają na pokrycie kosztów utrzymania i wychowania. Poza tym przypadkiem uprawniony do świadczeń alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w niedostatku. Niedostatek występuje wtedy, gdy nie może w pełni, własnymi siłami, z własnych środków zaspokoić swoich usprawiedliwionych potrzeb. Za znajdujące się w niedostatku należy więc uważać osoby, które nie mogą własnymi siłami zaspokoić usprawiedliwionych potrzeb - nie posiadają własnych środków w postaci wynagrodzenia za pracę, emerytury czy renty ani też dochodów z własnego majątku. Ponadto rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się. Przyjmuje się, że nawet jeśli dziecko jest pełnoletnie, ale uczy się lub studiuje, to nie jest w stanie samodzielnie się utrzymać, dlatego nadal powinni robić to rodzice. Od tej zasady są wyjątki, które opisaliśmy szczegółowo, ale generalnie trzeba mieć to na uwadze. Kiedy alimenty płacą dziadkowieDziadkowie mogą zostać obciążeni alimentami na wnuka - gdy rodzic, który ma je płacić, nie żyje albo tego nie robi, bo np. nie ma dochodów. Wtedy pojawia się tzw. posiłkowy obowiązek dalszego krewnego, np. dziadków. W stosunkach między rodzicami a dziećmi wyłączona jest przesłanka niedostatku, uprawniająca do świadczeń alimentacyjnych. Nie trzeba wykazywać, że dziecko żyje w stanie niedostatku. Ta zasada nie działa w odniesieniu do dziadków! Skuteczność zgłoszonego roszczenia wobec nich jest uzależniona od stanu finansowego, w jakim znalazło się dziecko. Gdy ktoś nie daje na wychowanieUporczywe uchylanie się od wykonania ciążącego obowiązku opieki poprzez niełożenie na utrzymanie osoby najbliższej lub innej, a przez to narażenie jej na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, jest przestępstwem niealimentacji. Zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do 2 lat. Ściga się je, między innymi na wniosek pokrzywdzonego. Jeżeli pokrzywdzonemu przyznano odpowiednie świadczenie rodzinne albo pieniężne wypłacane w przypadku bezskuteczności egzekucji alimentów, wtedy ściganie odbywa się z urzędu. Pozew o alimenty do sądu rejonowegoPowstaje jednak pytanie: do jakiego sądu go skierować? Właściwym jest sąd rejonowy - niezależnie od wysokości alimentów - miejsca zamieszkania: uprawnionego do alimentów,osoby zobowiązanej do ich płacenia. W praktyce wygląda to tak: jeśli dziecko mieszka w jednym mieście a pozwany rodzic w drugim, można wybrać sąd. Ale jeśli oboje mieszkają w tej samej miejscowości, właściwym będzie właśnie tamtejszy sąd. Jeśli ktoś złoży pozew błędnie, zostanie przekazany do sądu właściwego. Uwaga! Inaczej jest jednak, jeśli chodzi o obniżenie alimentów. W takim przypadku sprawę należy skierować do sądu właściwego ze względu na miejsce zamieszkania pozwanego (wydziału rodzinnego sądu rejonowego, w okręgu którego zamieszkuje uprawniony do alimentów).

jak się usamodzielnić w wieku 18 lat